Nieuw Zeeland Zuid Eiland.
Door: Jeroen Eskes
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
02 Mei 2015 | Nieuw Zeeland, Auckland
Nieuw Zeeland Deel 2 (Zuidereiland en terug)
Ik had nog wat in te halen van de reis in nieuw zeeland. Hier is dan het 2e en laatste stuk van Nieuw Zeeland.
Het Zuidereiland zou spectaculairder moeten zijn met hogere en steilere bergen. Hier kregen we gelijk al een voorproefje van vanaf de ferry. Omgeven door een ruig landschap voeren we richting de baai van Picton waar we onze lange weg vervolgden naar Abel Tasman. Vernoemd naar de gelijknamige Nederlander die als eerste Europeaan, Nieuw Zeeland ontdekte #Wikipediafeitje. Een prachtig natuurpark aan de kust waar we een kanotocht hadden gedaan met een aantal personen geleid door onze Bluebird (Buschauffeur/Gids) die zei dat je hier de beste kanotochten kan maken met het mooiste uitzicht. Op een onbewoond eiland aan de kust waren wilde Zeehonden te zien van een afstand. Na een lange dag van ongeveer 6u kayakken en chillen op een verlaten strand, streken we vermoeid neer bij het hostel. Naast Kieran, die ik al langer kende van de busreis, sliep ik met 2 nog onbekende personen op een kamer (Chris en Ryan). En bij hun merkte ik vooral hoe snel je elkaar kunt vertrouwen tijdens het backpacken. Al na 5 min. heb je namelijk een bepaalde vertrouwensband met medereizigers zodat je je geen zorgen hoeft te maken over je spullen in dezelfde kamer. Paspoorten, mobiele telefoons, geld en dure camera's kunnen gewoon op je bed blijven liggen zonder dat je bang hoeft te zijn dat iemand iets steelt. Kluisjes zijn daarom overbodig in de kamers en soms wordt er niet eens een sleutel meegegeven als je überhaupt al je kamer op slot wilt doen. Jammer dat we maar een dag in Abel Tasman. Het is zo'n groot natuurgebied en volgens mij is er zo veel te zien. Westport was de volgende bestemming waar ik niet heel veel gezien heb omdat ik de hele middag na de busreis in de hangmat heb gelegen. Wanneer we de volgende ochtend wilden vertrekken bleek dat we letterlijk opstartproblemen hadden. Als eerste moest de hele bus op mij wachten omdat ik mijn kamersleutel niet kon vinden, hierdoor kon ik niet mijn $20 keydeposit terugkrijgen. Na een kwartier heb ik het opgegeven en wilden we met de bus vertrekken. De accu was leeggeraakt omdat de lichten en airco een kwartier voor vertek waren aangezet. We moesten wachten op een monteur die de bus kon starten, hierdoor had ik de tijd om mijn sleutel te vinden. Na 3 kwartier wachten konden we eindelijk wegrijden, alleen na een half uur rijden bleek dat een reisgenoot zijn portomonee had laten liggen in het hostel dus konden we weer terug rijden. De weg richting de Franz Josef Fox Glacier maakte veel goed, de Ocean Road zou in een of andere top 10 mooiste routes van de wereld staan. Steile rotswanden aan je linkerkant en de zee aan de rechterkant maakte het een spectaculaire rit waarbij we stopten bij de Punakaiki rotsen (Pannenkoekenrotsen) waarbij hoge rotsen bestaande uit dunne laagjes gevormd door de zee en natuurkrachten het uitzicht vormden langs de kust. Na een lange dag reizen hebben we met een groepje ons getrakteerd op een All You Can Eat pizza avond waarna een limbo competitie in de bar volgde waarmee je een bungeejump kon winnen in Queenstown. Helaas bleek mijn stijve voetballichaam niet geschikt om bij deze contest alleen al in de top 20 te komen. De stretch oefeningen die avond waren wel handig voor de klim van de Fox Glacier de volgende dag. In het begin van de middag werden we met een helicopter aan de voet van de glacier afgezet waar we onder begeleiding van een gids de glacier gingen bewandelen. Met een speciale uitrusting klommen we tussen ijsspleten en langs grote ijskloven richting een waterval. De grote ijsspleten waren best gevaarlijk want je kon er zo invallen en met de uitrusting zal je weinig weerstand hebben met het ijs waardoor je nog verder door zou glijen. De spleten konden tot tientalle meters diep zijn. Het is jammer dat deze gletsjer langzaam zich kleiner wordt waardoor er over een aantal jaren deze helemaal verdwenen zou zijn. Af en toe zie je grote rotsen icm ijs naar beneden vallen. De waterval waar we naartoe liepen liet 2000 liter water per seconde vallen. Wanneer je op deze glacier staat heb je het gevoel dat je ongelooflijk klein bent wanneer je omgeven bent met zulke grote natuurproducties. Een ongelooflijk mooie tocht die het vele geld zeker waard was. Op de terugweg richting de helicopter begon het keihard te regen en waren de rest van de tochten op deze glacier gecancelled. Ik was weer blij om na 3u weer terug te zijn in het dorp waar we toegang kregen tot de hot pools die bij de prijs waren inbegrepen. Na het belangrijkste gezien te hebben van deze plaats reden we door naar Wanaka. De reis hiernaartoe de volgende dag werd een aantal keer onderbroken door stops waar wat bijzonders van de natuur te zien was. Alleen werden deze stops ruw verstoord door de grote populatie zandvliegen die in deze regio aanwezig waren. Wanneer de deuren van de bus open gingen kwam er al een zwerm zandvliegen naar binnen en buiten waren er nog meer. Als een magneet komen die beesten op je zitten en steken ze overal waar ze kunnen waar je weken later nog zit te krabben. De stops werden daarom ook heel kort en wanneer we met de bus verder reden sloeg iedereen op de ramen en stoelen om alle zandvliegen dood te maken.
Naast het feit dat Wanaka mooi tussen de bergen en aan een meer lag was deze stop niet zo heel bijzonder voor mij. Hier verbleven we ook niet lang waardoor we de volgende dag laat in de ochtend vertrokken naar Queenstown. Het dorp waar ik lang naar uitgekeken heb want het schijnt hier te gek te zijn. Vlak voordat we dit dorp binnen reden ging Kieran, mijn engelse reiscollega een bungeejump doen van 43m waar we met de hele groep naar gingen kijken. De spanning kwam bij mij al naar boven want de volgende dag zou ik mijn canyon swimg gaan doen. Ik had me namelijk de vorige dag ingeschreven hiervoor met het idee van, ik wil hier wat geks doen. Heb daarom me gewoon ingeschreven met mijn creditcard gegevens zodat ik al betaald had en dus niet meer terug kon. Aangekomen in Queenstown overtrof het mij verwachtingen alsnog. Het dorp was gelegen aan de voet van de berg waar je met een kabelbaan omhoog kan. De berg, en het dorp dus ook, monde uit op een meer, waar verschillende watersporten bedreven werden onder toeziend oog van inwoners maar vooral toeristen die aan de boulevard of het strand genoten van een heerlijk zonnetje. Je kan je hier voor zoveel verschillende activiteiten inschrijven. Van parasailing bungeejumpen tot lange wandelingen, skieen mountainbike jetboottochten en raften. Om nog maar te zwijgen over de nachtelijke activiteiten. Ik zou hier me hier wel een maand kunnen vermaken alleen heb je dan ook nog een flinke portomonee nodig om alle activiteiten te kunnen afchecken. De eerste avond zou onze buschauffeur bluebird ons een kroegentocht verzorgen met gratis entree(drankjes). In een van de barren schonken ze de drank in theepotten waar je zelf de shots over je glaasjes kon verdelen. De volgende ochtend was ik gelukkig wel weer fris genoeg om de Canyon Swing te doen. Met een busje werd ik (Samen met cameraman Kieran) naar een platform gebracht op 120m hoogte waar de zenuwen pas echt opkwamen toen ik aangelijnd op de rand stond en de uitleg hoorde van de begeleiders. Ik dacht eraan om niet te springen maar ik moest wel, ik had al betaald, en niet zo'n klein beetje ook. Wat een oncomfortabel gevoel als je 60m freefall naar beneden doet. Dit zie je ook op de video die ik daarna gekocht heb voor een vriendenprijsje (een andere dan die op facebook staat). Eenmaal opgepakt door het touw was ik blij dat ik het gedaan had. Heb me eigenlijk helemaal niet beziggehouden met de omgeving maar die is echt super. Die dag hebben we ook nog frisbeegolf gespeeld in het park met Angela en Zoë waarbij we dag hebben afgesloten met een $5 dominos pizza aan de rand van het meer bij zonsondergang. Hoe goed wil je je dag hebben. Nog 2 belangrijke activiteiten konden we de volgende dag afchecken waar Kieran en ik de Queenstownberg beklommen om met prachtig uitzicht de luge te doen. Dit is een soort rodelbaan boven op de berg waarbij je eigen karretjes op het asfalt kan besturen. De dag afgesloten met de 'Wereldberoemde' Fergeburger die een van de beste schijnt te zijn in de wereld. En ja, deze burger is echt goed!
Na 3 dagen Queenstown was het tijd voor een bezoek aan Milford Sound, ik had me van te voren niet goed ingelezen over de stops die we zouden maken onderweg in Nieuw Zeeland. Ik wilde me namelijk gewoon laten verassen. Ik had geen idee wat Milford Sound inhield en had me ook hier gewoon weer ingeschreven voor een 2u durende cruise die we onderweg maakten, en hier had ik zeker geen spijt van. Steile rotsen genaamd fjorden, besneeuwde bergtoppen en... ja de foto's zeggen al meer dan genoeg. Wat een mooi landschap hier. Ook in de omgeving waar we doorheen reden vanaf hier naar een 'Hostel' in de middle of nowwhere waar we vanaf 10u 's avonds geen elektriciteit meer hadden en via een openhaardje de kamer moesten verwarmen tegen 8 graden in de nacht... In het uiterste zuiden van Nieuw Zeeland waren wilde Zeeleeuwen aan de kust te zien en reden we langs een plaats waar Demolition world was. Wat een plek is dat zeg. Een familie helpt bij het slopen van oude gebouwen (Demolition) en halen alles, maar dan ook alles, van het huis weg om of door te verkopen, of om tentoon te stellen in hun 'Demolition World'. Op hun stuk grond wat ze bezitten hebben ze dan ook kleine huisjes gemaakt in de vorm van een klein dorpje, waar ze al deze spullen neerzetten en ze laten het bewonen door mannequins aangekleed in thema. Zo had je een kasteeltje, kerk, winkeltjes en een ziekenhuis en dit allemaal aangekleed in ouwe vieze spullen wat het allemaal meer liet leken als een soort spookhuis. Soms moet je er gewoon zijn om te beleven hoe wij het beleefd hebben.
Op de weg terug naar het noorden kregen we een andere buschauffeuse vanaf Queenstown opweg naar Mt. Cook. Nog zo'n bestemming waar ik geen idee van had wat hier te zien was. Wel wist ik dat deze Mt. Cook gebruikt is in de Hobbit triologie als de 'Lonely Mountain'. En toen ik dacht dat het niet mooier kon worden in Nieuw Zeeland na alles wat ik gedaan had, had ik toch ongelijk. We overnachtten in een Alpine Hostel waar je vanuit het restaurant een panoramisch uitzicht had op de steile besneeuwde rotswanden waarbij de wolken zich achter de berg hielden. Dit prachtige uitzicht is van meerdere kanten gefotografeerd toen we met een klein gezelschap een 4uur durende wandeling de grootste berg van deze kam (Mt. Cook) benaderden. De berg zelf beklimmen was geen optie, meerdere mensen hebben hun leven gegeven om deze berg te trotseren. Voordat we via de Oostkust van het Zuidereiland richting het noorden gingen stopten we bij een plaats genaamd Rangitata waar ik me ingeschreven van voor een Grade 5(!) rafttocht. Grade 5 betekent de zwaarste categorie die voor toeristen geschikt was. Veel bangmakerij ging er aan de voorgaande briefing en instructies vooraf. GoPro's zouden kapot splijten of verdrinken, mensen zouden onder de raft kunnen komen en de sterke stroming kon je in flinke moeilijkheden brengen wanneer je over board viel... Maar het raften werd het vaak op rustige punten stilgelegd om de sterke stromingen op verschillende delen van de rivier te analyseren. De instructeurs waren heel enthausiast en wisten precies waar ze mee bezig waren. Bijna moeiteloos gingen we door de 'zware' stukken en ik von het op het einde een beetje tegenvallen na alle bamgmakerij. Wellicht is dat een compliment voor de instructeurs dat ze alles goed gedaan hadden maar ik had iets meer spectakel verwacht. Een Grade 5 is namelijk zo gevaarlijk omdat als er iets fout gaat je dan meer in de problemen zit dan een lagere Grade. Achja, Grade 5 raften kan ik dan ook weer van mijn bucketlist afschrijven. Ook sliep ik hier voor het eerst bovenin een 3delige stapelbed. De weg naar het noordereiland eiland vond ik niet zo spannend. Dit kwam voornamelijk ook omdat het weer door de voorbijgaande orkaan toen slechter werd. Zo heb ik de besneeuwde bergtoppen in Kaikura helemaal niet opgemerkt. Ook op mijn weg op het Noordereiland vanaf Wellington naar National Park was vooral grijs en grauw. Ik vreesde dat ik mijn 8u durende Tongariro tocht opnieuw moest afblazen. Maar gelukkig waren de weersomstandigheden goed genoeg om de tocht te doen.
Omdat de hechte groep die we hadden op het zuidereiland uit elkaar was gevallen moest ik alleen verder. Onderweg wel nieuwe mensen ontmoet maar als je elkaar na een dag of 2 beter hebt leren kennen, scheiden je wegen al snel weer en begin je weer opnieuw. Het enige wat je eraan overhebt gehouden is een nieuwe facebookvriend. Veel hoeft daarvoor niet te gebeuren. Je stelt namelijk elkaar de volgende vragen: Hoe heet je? Hoe oud ben je? Waar kom je vandaan? Hoe lang en waar naar toe reis je? En wat doe je thuis? Na het stellen van deze vragen heb je grote kans dat je een nieuwe facebookvriend hebt! Naast de 'facebookvrienden' kwam ik vaak mensen tegen met wie ik wel langer zou willen reizen maar al snel blijkt dat je niet dezelfde reisplannen hebt en scheiden je wegen al snel. Dat vind ik wel een groot nadeel van dit reizen, maar soms ben je ook blij dat het maar zo kort duurt.
De Tongariro crossing was een tocht die hoog op mijn lijstje stond. In de lonely planet staat namelijk ook dat deze tocht ergens in een top 10 beste tochten ter wereld staat en dit heeft mij zeker niet teleurgesteld. 's Ochtends vroeg werden afgezet aan de voet van de vulkaan waar we een ene-oor-in-andere-oor-uit-verhaal kregen over na hoeveel minuten we links of rechts moesten afslaan en wat we onderweg zouden tegenkomen per 100m. De goed uitgezette tocht begon in een grijs en grauw gebied waar we na een aantal kilometers stijl de vulkaan (Mt. Doom) opklommen. Er was een mogelijkheid om de krater te beklimmen, maar dit zou een extra 2u duren bovenop de 8u. Hier hadden we dus geen tijd voor omdat aan fe andere kant van de berg een busje om die tijd stond te wachten om ons op te halen. De vulkaan was maar 1 ding van de tocht want hiernaast waren prachtige uitpunten, steile rotsen en gifgroene meren van het zwavel ook onderdeel van het uitzicht bovenop de berg. Wanneer de daling werd ingezet transformeerde de omgeving in een heiig en kaal landschap waarna de tocht eindigde in een regnwoud aan de andere kant van de berg. Zo typerend vind ik deze tocht voor geheel Nieuw Zeeland. Waar je in een 8u durende tocht zulke mooie en verschillende landschappen kunt zien.
Zoals ik al zei is het soms niet erg om afscheid te nemen na een korte periode van ontmoeting. Zo heb ik de Tongariro cross gedaan met 2 deense vriendinnen die de hele weg in hun eigen taal praten en daardoor mij telkens in gesprekken buitensloten. Conversaties werden al gauw afgekapt door kort te antwoorden of door verder te praten in het Deens. Ook terug in Auckland werd in het hostel waar we toevallig alle 3 verbleven nog even flink benadrukt dat het totaal niet erg was dat we niet in dezelfde dorm slaapkamer konden verblijven. Heb ze verder niet meer gezien of gesproken voordat ik de volgende ochtend naar mijn indirecte familie vertrok op het schiereiland Whangaparao. Via auto-, motor-, kano, en wandeltochten heb ik in een paar dagen tijd heel veel van een klein stukje Nieuw Zeeland gezien. Hier realiseerde ik echt dat mijn 26 daagse rondreis niet genoeg was om 'alles' te zien van Nieuw Zeeland. Zo heel groot is het land niet maar er is zoveel meer te zien dan ik in dit kleine tijdsbestek heb gezien. Een mooie reden om hier misschien nog is een keer terug te komen in de toekomst. Mijn avontuur in Nieuw Zeeland heb ik afgesloten met mij Zweedse en Engelse voormalige rondreisgenoten Oliwer & Kieran. Die zich op dat moment ook gestationeerd hadden in Auckland.
Wat ben ik blij dat ik hier ben geweest en op de manier zoals ik hem heb beleefd. Via de Straybus heb ik allerlei leuke mensen ontmoet waar je leuke ervaringen mee hebt gedeeld. Ook het feit dat mijn verwachtingen heel laag waren van Nieuw Zeeland omdat ik geen idee had wat ik zou tegenkomen, op een paar plaatsen na. Zo heb ik niet de hotspots op internet opgezocht en plaatjes/video's vergeleken met wat ik zou tegenkomen. Deze plaatjes wekken namelijk altijd een verwachting op hoe mooi iets kan zijn in de perfecte canvas setting. In het echt zou je dit bijna nooit kunnen waarnemen waardoor je vaak teleurgesteld kan zijn als je het zelf ziet. Het enige nadeel van deze reis vond ik dat de activiteiten en nieuwe bestemmingen in een rap tempo zich opvolgden waardoor je soms een beetje gehaast door de plaatsen heen ging. Maar als ik het nog een keer over zou doen zou ik precies hetzelfde gedaan hebben want de groep die we hadden tijdens deze rondreis was echt gezellig. Nu naar Australië heb ik een heel ander verwachtingspatroon. Ik heb dan zelf meer de vrijheid om te kiezen hoelang ik waar blijf en hoelang ik met iemand kan meereizen. Van de natuur in Australië verwacht ik eigenlijk niets maar ga ik vooral voor het strand- en surfleven, het bepalen van je eigen tempo en af en toe een feestje hier en daar meepakken.
Ik had nog wat in te halen van de reis in nieuw zeeland. Hier is dan het 2e en laatste stuk van Nieuw Zeeland.
Het Zuidereiland zou spectaculairder moeten zijn met hogere en steilere bergen. Hier kregen we gelijk al een voorproefje van vanaf de ferry. Omgeven door een ruig landschap voeren we richting de baai van Picton waar we onze lange weg vervolgden naar Abel Tasman. Vernoemd naar de gelijknamige Nederlander die als eerste Europeaan, Nieuw Zeeland ontdekte #Wikipediafeitje. Een prachtig natuurpark aan de kust waar we een kanotocht hadden gedaan met een aantal personen geleid door onze Bluebird (Buschauffeur/Gids) die zei dat je hier de beste kanotochten kan maken met het mooiste uitzicht. Op een onbewoond eiland aan de kust waren wilde Zeehonden te zien van een afstand. Na een lange dag van ongeveer 6u kayakken en chillen op een verlaten strand, streken we vermoeid neer bij het hostel. Naast Kieran, die ik al langer kende van de busreis, sliep ik met 2 nog onbekende personen op een kamer (Chris en Ryan). En bij hun merkte ik vooral hoe snel je elkaar kunt vertrouwen tijdens het backpacken. Al na 5 min. heb je namelijk een bepaalde vertrouwensband met medereizigers zodat je je geen zorgen hoeft te maken over je spullen in dezelfde kamer. Paspoorten, mobiele telefoons, geld en dure camera's kunnen gewoon op je bed blijven liggen zonder dat je bang hoeft te zijn dat iemand iets steelt. Kluisjes zijn daarom overbodig in de kamers en soms wordt er niet eens een sleutel meegegeven als je überhaupt al je kamer op slot wilt doen. Jammer dat we maar een dag in Abel Tasman. Het is zo'n groot natuurgebied en volgens mij is er zo veel te zien. Westport was de volgende bestemming waar ik niet heel veel gezien heb omdat ik de hele middag na de busreis in de hangmat heb gelegen. Wanneer we de volgende ochtend wilden vertrekken bleek dat we letterlijk opstartproblemen hadden. Als eerste moest de hele bus op mij wachten omdat ik mijn kamersleutel niet kon vinden, hierdoor kon ik niet mijn $20 keydeposit terugkrijgen. Na een kwartier heb ik het opgegeven en wilden we met de bus vertrekken. De accu was leeggeraakt omdat de lichten en airco een kwartier voor vertek waren aangezet. We moesten wachten op een monteur die de bus kon starten, hierdoor had ik de tijd om mijn sleutel te vinden. Na 3 kwartier wachten konden we eindelijk wegrijden, alleen na een half uur rijden bleek dat een reisgenoot zijn portomonee had laten liggen in het hostel dus konden we weer terug rijden. De weg richting de Franz Josef Fox Glacier maakte veel goed, de Ocean Road zou in een of andere top 10 mooiste routes van de wereld staan. Steile rotswanden aan je linkerkant en de zee aan de rechterkant maakte het een spectaculaire rit waarbij we stopten bij de Punakaiki rotsen (Pannenkoekenrotsen) waarbij hoge rotsen bestaande uit dunne laagjes gevormd door de zee en natuurkrachten het uitzicht vormden langs de kust. Na een lange dag reizen hebben we met een groepje ons getrakteerd op een All You Can Eat pizza avond waarna een limbo competitie in de bar volgde waarmee je een bungeejump kon winnen in Queenstown. Helaas bleek mijn stijve voetballichaam niet geschikt om bij deze contest alleen al in de top 20 te komen. De stretch oefeningen die avond waren wel handig voor de klim van de Fox Glacier de volgende dag. In het begin van de middag werden we met een helicopter aan de voet van de glacier afgezet waar we onder begeleiding van een gids de glacier gingen bewandelen. Met een speciale uitrusting klommen we tussen ijsspleten en langs grote ijskloven richting een waterval. De grote ijsspleten waren best gevaarlijk want je kon er zo invallen en met de uitrusting zal je weinig weerstand hebben met het ijs waardoor je nog verder door zou glijen. De spleten konden tot tientalle meters diep zijn. Het is jammer dat deze gletsjer langzaam zich kleiner wordt waardoor er over een aantal jaren deze helemaal verdwenen zou zijn. Af en toe zie je grote rotsen icm ijs naar beneden vallen. De waterval waar we naartoe liepen liet 2000 liter water per seconde vallen. Wanneer je op deze glacier staat heb je het gevoel dat je ongelooflijk klein bent wanneer je omgeven bent met zulke grote natuurproducties. Een ongelooflijk mooie tocht die het vele geld zeker waard was. Op de terugweg richting de helicopter begon het keihard te regen en waren de rest van de tochten op deze glacier gecancelled. Ik was weer blij om na 3u weer terug te zijn in het dorp waar we toegang kregen tot de hot pools die bij de prijs waren inbegrepen. Na het belangrijkste gezien te hebben van deze plaats reden we door naar Wanaka. De reis hiernaartoe de volgende dag werd een aantal keer onderbroken door stops waar wat bijzonders van de natuur te zien was. Alleen werden deze stops ruw verstoord door de grote populatie zandvliegen die in deze regio aanwezig waren. Wanneer de deuren van de bus open gingen kwam er al een zwerm zandvliegen naar binnen en buiten waren er nog meer. Als een magneet komen die beesten op je zitten en steken ze overal waar ze kunnen waar je weken later nog zit te krabben. De stops werden daarom ook heel kort en wanneer we met de bus verder reden sloeg iedereen op de ramen en stoelen om alle zandvliegen dood te maken.
Naast het feit dat Wanaka mooi tussen de bergen en aan een meer lag was deze stop niet zo heel bijzonder voor mij. Hier verbleven we ook niet lang waardoor we de volgende dag laat in de ochtend vertrokken naar Queenstown. Het dorp waar ik lang naar uitgekeken heb want het schijnt hier te gek te zijn. Vlak voordat we dit dorp binnen reden ging Kieran, mijn engelse reiscollega een bungeejump doen van 43m waar we met de hele groep naar gingen kijken. De spanning kwam bij mij al naar boven want de volgende dag zou ik mijn canyon swimg gaan doen. Ik had me namelijk de vorige dag ingeschreven hiervoor met het idee van, ik wil hier wat geks doen. Heb daarom me gewoon ingeschreven met mijn creditcard gegevens zodat ik al betaald had en dus niet meer terug kon. Aangekomen in Queenstown overtrof het mij verwachtingen alsnog. Het dorp was gelegen aan de voet van de berg waar je met een kabelbaan omhoog kan. De berg, en het dorp dus ook, monde uit op een meer, waar verschillende watersporten bedreven werden onder toeziend oog van inwoners maar vooral toeristen die aan de boulevard of het strand genoten van een heerlijk zonnetje. Je kan je hier voor zoveel verschillende activiteiten inschrijven. Van parasailing bungeejumpen tot lange wandelingen, skieen mountainbike jetboottochten en raften. Om nog maar te zwijgen over de nachtelijke activiteiten. Ik zou hier me hier wel een maand kunnen vermaken alleen heb je dan ook nog een flinke portomonee nodig om alle activiteiten te kunnen afchecken. De eerste avond zou onze buschauffeur bluebird ons een kroegentocht verzorgen met gratis entree(drankjes). In een van de barren schonken ze de drank in theepotten waar je zelf de shots over je glaasjes kon verdelen. De volgende ochtend was ik gelukkig wel weer fris genoeg om de Canyon Swing te doen. Met een busje werd ik (Samen met cameraman Kieran) naar een platform gebracht op 120m hoogte waar de zenuwen pas echt opkwamen toen ik aangelijnd op de rand stond en de uitleg hoorde van de begeleiders. Ik dacht eraan om niet te springen maar ik moest wel, ik had al betaald, en niet zo'n klein beetje ook. Wat een oncomfortabel gevoel als je 60m freefall naar beneden doet. Dit zie je ook op de video die ik daarna gekocht heb voor een vriendenprijsje (een andere dan die op facebook staat). Eenmaal opgepakt door het touw was ik blij dat ik het gedaan had. Heb me eigenlijk helemaal niet beziggehouden met de omgeving maar die is echt super. Die dag hebben we ook nog frisbeegolf gespeeld in het park met Angela en Zoë waarbij we dag hebben afgesloten met een $5 dominos pizza aan de rand van het meer bij zonsondergang. Hoe goed wil je je dag hebben. Nog 2 belangrijke activiteiten konden we de volgende dag afchecken waar Kieran en ik de Queenstownberg beklommen om met prachtig uitzicht de luge te doen. Dit is een soort rodelbaan boven op de berg waarbij je eigen karretjes op het asfalt kan besturen. De dag afgesloten met de 'Wereldberoemde' Fergeburger die een van de beste schijnt te zijn in de wereld. En ja, deze burger is echt goed!
Na 3 dagen Queenstown was het tijd voor een bezoek aan Milford Sound, ik had me van te voren niet goed ingelezen over de stops die we zouden maken onderweg in Nieuw Zeeland. Ik wilde me namelijk gewoon laten verassen. Ik had geen idee wat Milford Sound inhield en had me ook hier gewoon weer ingeschreven voor een 2u durende cruise die we onderweg maakten, en hier had ik zeker geen spijt van. Steile rotsen genaamd fjorden, besneeuwde bergtoppen en... ja de foto's zeggen al meer dan genoeg. Wat een mooi landschap hier. Ook in de omgeving waar we doorheen reden vanaf hier naar een 'Hostel' in de middle of nowwhere waar we vanaf 10u 's avonds geen elektriciteit meer hadden en via een openhaardje de kamer moesten verwarmen tegen 8 graden in de nacht... In het uiterste zuiden van Nieuw Zeeland waren wilde Zeeleeuwen aan de kust te zien en reden we langs een plaats waar Demolition world was. Wat een plek is dat zeg. Een familie helpt bij het slopen van oude gebouwen (Demolition) en halen alles, maar dan ook alles, van het huis weg om of door te verkopen, of om tentoon te stellen in hun 'Demolition World'. Op hun stuk grond wat ze bezitten hebben ze dan ook kleine huisjes gemaakt in de vorm van een klein dorpje, waar ze al deze spullen neerzetten en ze laten het bewonen door mannequins aangekleed in thema. Zo had je een kasteeltje, kerk, winkeltjes en een ziekenhuis en dit allemaal aangekleed in ouwe vieze spullen wat het allemaal meer liet leken als een soort spookhuis. Soms moet je er gewoon zijn om te beleven hoe wij het beleefd hebben.
Op de weg terug naar het noorden kregen we een andere buschauffeuse vanaf Queenstown opweg naar Mt. Cook. Nog zo'n bestemming waar ik geen idee van had wat hier te zien was. Wel wist ik dat deze Mt. Cook gebruikt is in de Hobbit triologie als de 'Lonely Mountain'. En toen ik dacht dat het niet mooier kon worden in Nieuw Zeeland na alles wat ik gedaan had, had ik toch ongelijk. We overnachtten in een Alpine Hostel waar je vanuit het restaurant een panoramisch uitzicht had op de steile besneeuwde rotswanden waarbij de wolken zich achter de berg hielden. Dit prachtige uitzicht is van meerdere kanten gefotografeerd toen we met een klein gezelschap een 4uur durende wandeling de grootste berg van deze kam (Mt. Cook) benaderden. De berg zelf beklimmen was geen optie, meerdere mensen hebben hun leven gegeven om deze berg te trotseren. Voordat we via de Oostkust van het Zuidereiland richting het noorden gingen stopten we bij een plaats genaamd Rangitata waar ik me ingeschreven van voor een Grade 5(!) rafttocht. Grade 5 betekent de zwaarste categorie die voor toeristen geschikt was. Veel bangmakerij ging er aan de voorgaande briefing en instructies vooraf. GoPro's zouden kapot splijten of verdrinken, mensen zouden onder de raft kunnen komen en de sterke stroming kon je in flinke moeilijkheden brengen wanneer je over board viel... Maar het raften werd het vaak op rustige punten stilgelegd om de sterke stromingen op verschillende delen van de rivier te analyseren. De instructeurs waren heel enthausiast en wisten precies waar ze mee bezig waren. Bijna moeiteloos gingen we door de 'zware' stukken en ik von het op het einde een beetje tegenvallen na alle bamgmakerij. Wellicht is dat een compliment voor de instructeurs dat ze alles goed gedaan hadden maar ik had iets meer spectakel verwacht. Een Grade 5 is namelijk zo gevaarlijk omdat als er iets fout gaat je dan meer in de problemen zit dan een lagere Grade. Achja, Grade 5 raften kan ik dan ook weer van mijn bucketlist afschrijven. Ook sliep ik hier voor het eerst bovenin een 3delige stapelbed. De weg naar het noordereiland eiland vond ik niet zo spannend. Dit kwam voornamelijk ook omdat het weer door de voorbijgaande orkaan toen slechter werd. Zo heb ik de besneeuwde bergtoppen in Kaikura helemaal niet opgemerkt. Ook op mijn weg op het Noordereiland vanaf Wellington naar National Park was vooral grijs en grauw. Ik vreesde dat ik mijn 8u durende Tongariro tocht opnieuw moest afblazen. Maar gelukkig waren de weersomstandigheden goed genoeg om de tocht te doen.
Omdat de hechte groep die we hadden op het zuidereiland uit elkaar was gevallen moest ik alleen verder. Onderweg wel nieuwe mensen ontmoet maar als je elkaar na een dag of 2 beter hebt leren kennen, scheiden je wegen al snel weer en begin je weer opnieuw. Het enige wat je eraan overhebt gehouden is een nieuwe facebookvriend. Veel hoeft daarvoor niet te gebeuren. Je stelt namelijk elkaar de volgende vragen: Hoe heet je? Hoe oud ben je? Waar kom je vandaan? Hoe lang en waar naar toe reis je? En wat doe je thuis? Na het stellen van deze vragen heb je grote kans dat je een nieuwe facebookvriend hebt! Naast de 'facebookvrienden' kwam ik vaak mensen tegen met wie ik wel langer zou willen reizen maar al snel blijkt dat je niet dezelfde reisplannen hebt en scheiden je wegen al snel. Dat vind ik wel een groot nadeel van dit reizen, maar soms ben je ook blij dat het maar zo kort duurt.
De Tongariro crossing was een tocht die hoog op mijn lijstje stond. In de lonely planet staat namelijk ook dat deze tocht ergens in een top 10 beste tochten ter wereld staat en dit heeft mij zeker niet teleurgesteld. 's Ochtends vroeg werden afgezet aan de voet van de vulkaan waar we een ene-oor-in-andere-oor-uit-verhaal kregen over na hoeveel minuten we links of rechts moesten afslaan en wat we onderweg zouden tegenkomen per 100m. De goed uitgezette tocht begon in een grijs en grauw gebied waar we na een aantal kilometers stijl de vulkaan (Mt. Doom) opklommen. Er was een mogelijkheid om de krater te beklimmen, maar dit zou een extra 2u duren bovenop de 8u. Hier hadden we dus geen tijd voor omdat aan fe andere kant van de berg een busje om die tijd stond te wachten om ons op te halen. De vulkaan was maar 1 ding van de tocht want hiernaast waren prachtige uitpunten, steile rotsen en gifgroene meren van het zwavel ook onderdeel van het uitzicht bovenop de berg. Wanneer de daling werd ingezet transformeerde de omgeving in een heiig en kaal landschap waarna de tocht eindigde in een regnwoud aan de andere kant van de berg. Zo typerend vind ik deze tocht voor geheel Nieuw Zeeland. Waar je in een 8u durende tocht zulke mooie en verschillende landschappen kunt zien.
Zoals ik al zei is het soms niet erg om afscheid te nemen na een korte periode van ontmoeting. Zo heb ik de Tongariro cross gedaan met 2 deense vriendinnen die de hele weg in hun eigen taal praten en daardoor mij telkens in gesprekken buitensloten. Conversaties werden al gauw afgekapt door kort te antwoorden of door verder te praten in het Deens. Ook terug in Auckland werd in het hostel waar we toevallig alle 3 verbleven nog even flink benadrukt dat het totaal niet erg was dat we niet in dezelfde dorm slaapkamer konden verblijven. Heb ze verder niet meer gezien of gesproken voordat ik de volgende ochtend naar mijn indirecte familie vertrok op het schiereiland Whangaparao. Via auto-, motor-, kano, en wandeltochten heb ik in een paar dagen tijd heel veel van een klein stukje Nieuw Zeeland gezien. Hier realiseerde ik echt dat mijn 26 daagse rondreis niet genoeg was om 'alles' te zien van Nieuw Zeeland. Zo heel groot is het land niet maar er is zoveel meer te zien dan ik in dit kleine tijdsbestek heb gezien. Een mooie reden om hier misschien nog is een keer terug te komen in de toekomst. Mijn avontuur in Nieuw Zeeland heb ik afgesloten met mij Zweedse en Engelse voormalige rondreisgenoten Oliwer & Kieran. Die zich op dat moment ook gestationeerd hadden in Auckland.
Wat ben ik blij dat ik hier ben geweest en op de manier zoals ik hem heb beleefd. Via de Straybus heb ik allerlei leuke mensen ontmoet waar je leuke ervaringen mee hebt gedeeld. Ook het feit dat mijn verwachtingen heel laag waren van Nieuw Zeeland omdat ik geen idee had wat ik zou tegenkomen, op een paar plaatsen na. Zo heb ik niet de hotspots op internet opgezocht en plaatjes/video's vergeleken met wat ik zou tegenkomen. Deze plaatjes wekken namelijk altijd een verwachting op hoe mooi iets kan zijn in de perfecte canvas setting. In het echt zou je dit bijna nooit kunnen waarnemen waardoor je vaak teleurgesteld kan zijn als je het zelf ziet. Het enige nadeel van deze reis vond ik dat de activiteiten en nieuwe bestemmingen in een rap tempo zich opvolgden waardoor je soms een beetje gehaast door de plaatsen heen ging. Maar als ik het nog een keer over zou doen zou ik precies hetzelfde gedaan hebben want de groep die we hadden tijdens deze rondreis was echt gezellig. Nu naar Australië heb ik een heel ander verwachtingspatroon. Ik heb dan zelf meer de vrijheid om te kiezen hoelang ik waar blijf en hoelang ik met iemand kan meereizen. Van de natuur in Australië verwacht ik eigenlijk niets maar ga ik vooral voor het strand- en surfleven, het bepalen van je eigen tempo en af en toe een feestje hier en daar meepakken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
